institutions.fairstartedu.us

Co robią opiekunowie, aby zapewnić dziecku bezpieczne relacje i rozwijać u dziecka wzorzec przywiązania oparty na poczuciu
bezpieczeństwa?:
Opiekunowie ci często reagują, gdy dziecko domaga się kontaktu. Także często sami inicjują kontakt i stymulują dziecko. Okazują swoje uczucia przy użyciu melodyjnego głosu i łatwych do odczytania wyrazów twarzy.
Rozmawiają z dzieckiem i próbują nawiązać z nim kontakt wzrokowy

Co robią opiekunowie, aby zapewnić dziecku bezpieczne relacje i rozwijać u dziecka wzorzec przywiązania oparty na poczuciu bezpieczeństwa?:
Opiekunowie ci także zachowują się w sposób wrażliwy. Mają oni pewne zadania do wykonania (nakarmić dziecko, ubrać, zaśpiewać lub wykonać inne
czynności), ale „odczytują” uczucia dziecka i są elastyczni wykonując daną
czynność: jeśli dziecko jest smutne, pocieszają je, wkładając buty; jeśli dziecko jest szczęśliwe, wkładanie butów zamienia się w zabawę itd. Wrażliwość
oznacza, że opiekun nie kieruje się sztywnymi regułami, ale motywuje dziecko
poprzez „zrozumienie uczuć dziecka w danym momencie i wychodzenie im
naprzeciw”.

Co robią opiekunowie, aby zapewnić dziecku bezpieczne relacje i rozwijać u dziecka wzorzec przywiązania oparty na poczuciu bezpieczeństwa?:
Są oni także łatwo dostępni dla dziecka, gdy ono ich potrzebuje.
Wszystkie dzieci potrzebują od dorosłego opiekuna pociechy, ochrony i opieki. Bycie dostępnym oznacza, że dziecko może w łatwy sposób uzyskać dostęp do opieki i uwagi opiekuna, gdy potrzebuje pomocy. Jedynym warunkiem, jaki musi zostać spełniony, aby dziecko otrzymało pomoc opiekuna jest to, że tego potrzebuje. Nie musi też ono długo czekać na tę pomoc.

Gdy dziecko jest rozzłoszczone, smutne lub zdesperowane, opiekun
współczuje dziecku, ale nie czuje się tak samo. Choć dziecko jest podekscytowane lub rozzłoszczone, opiekun nie podziela tych uczuć – pozostaje spokojny. Opiekun nie karci ani nie kara dziecka. Może być stanowczy, ale nie odczuwa złości, gdy dziecko ją odczuwa i rozmawia z nim w sposób życzliwy i spokojny. Jeśli opiekun będzie odczuwać złość wtedy, gdy dziecko ją odczuwa – straci ono poczucie bezpieczeństwa.

Opiekunowie chcą wiedzieć, co czuje i myśli dziecko i próbują oni odzwierciedlić stan uczuć i myśli dziecka. Jeszcze zanim dziecko rozumie słowa, mówią oni do niego o jego uczuciach lub myślach podczas wykonywania swoich codziennych czynności. Na przykład, gdy dziecko spojrzy na opiekuna, może on powiedzieć „Heeej, patrzysz nam nie teraz! To naprawdę miło. Myślę, że jest ci dobrze, prawda?”. Lub podczas zmieniania pieluchy mówią: „Ależ fajnie mieć świeżą pieluchę. Widzę, że od razu ci lepiej!”. W ten sposób dziecko uczy się, w jaki sposób język i uczucia są połączone oraz dowiaduje się, jak zrozumieć siebie i innych.