polski
Jeśli weźmiemy pod uwagę normalny dzień pracy z dziećmi:
Podczas których czynności możemy w większym stopniu reagować na potrzebę kontaktu dziecka z opiekunem?
Kontakt wzajemny:
Czy organizowane są codzienne zajęcia w niewielkich grupach, gdzie zwracamy dużą uwagę na wzajemny kontakt pomiędzy opiekunem a 4-6 dzieci (śpiewanie, zabawa itd.)? Jak można wpleść nawiązanie kontaktu wzajemnego z dzieckiem w praktyczne zadania?
Bycie wrażliwym:
Pomyśl o jednej codziennej czynności i zastanów się, w jaki sposób jedno konkretne dziecko reaguje na coś, co ma zrobić (zjeść, ubrać się itd.) W jaki sposób można najlepiej skłonić to dziecko do wykonania danej czynności? W jaki sposób można okazać temu dziecku wrażliwość, jakie zachowanie opiekuna może przynieść najlepsze rezultaty?
Bycie dostępnym dla dziecka:
Jeśli dziecko potrzebuje uwagi lub pomocy opiekuna (boi się, czuje się źle, jest nieszczęśliwe, coś je boli), jak długo musi czekać na uzyskanie jej? Opiekunowie nie stawiają żadnych wymagań, jeśli chodzi o to, w jaki sposób należy zachowywać się, aby uzyskać ich pomoc – jeśli dziecko jej potrzebuje, to ją dostaje.
Współczuj dziecku, nie czuj jak ono: J
eśli dziecko czuje się nieswojo, jest rozzłoszczone, ciągle się kłóci, jest poirytowane lub dostało napadu histerii: W jaki sposób uczucia dziecka na nas wpływają i do jakich reakcji z naszej strony doprowadzają? W jaki sposób możemy zwrócić uwagę na to, co się z nami dzieje i zachować spokój, stanowczość i życzliwość, nawet jeśli dziecko jest nierozsądne lub nadmiernie podekscytowane? Jakie dzieci sprawiają, że jesteśmy rozzłoszczeni lub poirytowani? W jaki sposób możemy zwrócić szczególną uwagę na to, aby nie zachowywać się jak te dzieci?
- Omów, w jaki sposób możesz udoskonalić sposób, w jaki odnosisz się do dzieci (kontakt wzajemny, wrażliwość itd.)
- Zastanów się nad przykładami z życia codziennego i omów, w jaki sposób możesz poprawić swoją pracę nad budowaniem odpowiednich relacji.
- Przedyskutuj przede wszystkim problemy, które utrudniają udoskonalenie pracy nad budowaniem relacji („mamy zbyt dużo pracy, trudno jest zrobić coś nowego, jest zbyt dużo dzieci i za mało opiekunów” itd.) i omów możliwości rozwiązania części z tych problemów.
- Omów, w jaki sposób stare negatywne reakcje mogą uniemożliwić zachowanie budujące poczucie bezpieczeństwa:
- „Moi rodzice zawsze mnie karcili, jak mogę uniknąć tego zachowania podczas pracy?”
- „Jako profesjonalista nie powinieneś nawiązywać relacji osobistych z dziećmi.”
- „Nie mamy czasu ani siły, żeby to wszystko zrobić.”
- „Jeśli dzieci się do mnie przywiążą, będzie im smutno, kiedy odejdę i mnie również będzie smutno.”
We wszystkich tych podejściach jest trochę prawdy, ale należy je porzucić, ponieważ mają one negatywny wpływ na rozwój dziecka. To prawda – jeśli rodzice nie zapewnili opiekunowi odpowiedniej opieki, musi pracować nad sobą, aby być dobrym opiekunem. Ale osiągnięcie tego jest możliwe. Budowanie relacji osobistych z dziećmi i umożliwienie im przywiązania się do opiekuna jest częścią tej pracy. To prawda, że dzieciom będzie smutno, jeśli się do niego przywiążą, a osoba ta odejdzie. Ale na tym etapie ich życia lepiej, żeby tak było, niż żeby nigdy nie nauczyły się tworzyć relacji osobistych z opiekunem.
Pracując z sierotami opiekun staje się „rodzicielską postacią przywiązania”.
Przedyskutuj, w jaki sposób możesz pracować nad budowaniem więzi, organizując codzienne czynności w nowy sposób:
- „Może powinniśmy podzielić naszą pracę, tak abyśmy przez pewien czas byli zajęci i mało dostępni, a w inne pory dnia możemy pokazać dzieciom, że jesteśmy w pełni dostępni i chętnie się nimi zajmiemy”,
- „Na jednego opiekuna przypada u nas wiele dzieci, więc czasami decydujemy się zebrać je w grupy, a innym razem staramy się zajmować jednym dzieckiem na raz. Np. każdego popołudnia organizujemy się tak, aby zajmować się jednym dzieckiem na raz, podczas gdy inne obserwują”.