Wprowadzenie do tematu A: praca nad zadaniami i relacją

Dzieci powinny nauczyć się od was, w jaki sposób stworzyć więź z opiekunami, odczuwać przywiązanie do nich, jak wykonywać czynności i jak prowadzić interakcje z innymi ludźmi. Ze sposobu, w jaki prowadzicie pracę nad relacją, uczą się, jak być osobą społeczną. W tym sensie, wy jako profesjonaliści jesteście najważniejszymi osobami w życiu osieroconego dziecka.
Nie mają one nauczycieli w osobach swoich rodziców, muszą zatem polegać w uczeniu się na swoich opiekunach. To, czego powinny nauczyć się od rodziców, muszą teraz nauczyć się od Was.
Czasami powoduje to poczucie ciężaru odpowiedzialności, ale czasem jest to dar: jeśli ci się uda, zapewnisz dziecku bezpieczną podstawę: dobry fundament na całe życie.
 
Osiągnięcie tego w praktyce nie jest łatwe, jeśli odpowiadasz za opiekę nad wieloma dziećmi, zatem przyjrzyjmy się temu zagadnieniu.
 
Gdy pracujesz z dziećmi, zawsze pracujesz nad dwoma różnymi zadaniami. Wykonujesz dużo czynności praktycznych:
prowadzisz z dziećmi zajęcia, zakładasz ubrania, kładziesz dzieci do łóżka, myjesz je, zmieniasz pieluchy, itp.Jest to
konieczne do zaspokojenia potrzeb dziecka (jedzenia, spania, aktywności) oraz zapewnienia naturalnego rytmu zajęć w ciągu dnia. W trakcie tych czynności, prowadzisz również pracę nad relacją:
gdy zakładasz ubrania, rozmawiasz z dzieckiem, reagujesz na dziecko, skupiasz na sobie uwagę dziecka, uśmiechasz się i pieścisz dziecko, itp. Jest to niezbędne do tego, aby dziecko czuło się bezpiecznie, do rozwoju przywiązania oraz, ogólnie rzecz biorąc, do edukacji społecznej i emocjonalnej.

 
Zawsze trudno jest znaleźć równowagę między zadaniami i relacją. Obejrzyjmy film wideo obrazujący trzy różne sposoby równoważenia pracy nad zadaniami i nad relacją. We wszystkich trzech przykładach zadanie jest takie samo, ale sposób, w jaki opiekunka zajmuje się dzieckiem, jest inny.

Ta kobieta stronie skupia się na zadaniu – raczej nie nawiązuje kontaktu z dzieckiem przy zmianie pieluchy. Dzięki temu szybko kończy i może iść do następnego dziecka, ale dziecko nie nauczyło się nic na temat kontaktowania się z innymi ludźmi. Ta kobieta również zmienia pieluchę – ale jednocześnie również mówi do dziecka i stara się przyciągnąć jego uwagę. Zatem potrafi ona zrównoważyć zadanie i relację
– wykonuje zadanie w rozsądnym czasie i również stymuluje dziecko.		 Ta kobieta skupia się wyłącznie na relacji, niemalże zapominając, że ma zadanie do wykonania. Z drugiej strony, dziecko wiele uczy się na temat koncentracji, odczuwania radości, kontaktu z ludźmi. Zatem pewnie to ona najwięcej uczy dziecko na temat funkcjonowania w relacji.
 
Dyskusja grupowa
20 minut

  • Co jest dla nas najważniejsze lub niezbędne – w jaki sposób równoważymy pracę nad zadaniami i pracę nad relacją w naszej instytucji?
  • W jaki sposób równoważycie zadania i relacje we własnej rodzinie? Jak robili to wasi rodzice?
  • Skąd wzięła się w naszej instytucji taka, a nie inna równowaga – czy dlatego, że „zawsze tak robimy”, „jesteśmy bardzo zajęte”, „uważamy, że najważniejsze to uczyć dzieci relacji”?
  • Na jakie problemy napotykamy na co dzień przy znajdywaniu równowagi między pracą zadaniową i relacyjną?
  • W jaki sposób znajdujemy równowagę między „poświęcaniem czasu i uwagi jednemu dziecku” oraz „poświęcaniem czasu i uwagi wszystkim dzieciom”? Jeśli macie pod opieką wiele dzieci, zawsze trudno jest zdecydować, ile uwagi poświęcić jednemu dziecku, a ile wszystkim dzieciom.
  • Co możemy zrobić, aby wykonywać możliwie jak najwięcej pracy nad relacjami, przy jednoczesnym wykonywaniu zadań praktycznych?

 

Pytania sprawdzające zrozumienie tematu

20 minut

  • Dlaczego profesjonalni opiekunowie są najważniejszymi osobami w życiu osieroconego dziecka?
  • Co jest ważne, gdy skupiasz się na pracy zadaniowej?
  • Co jest ważne, gdy skupiasz się na pracy relacyjnej?
  • Jakie trudności pojawiają się, gdy wykonuje się obie naraz?

 

Zobacz “Rzeczy, które możesz zrobić teraz” jeśli potrzebujesz sugestii odnosnie zadań przed Wprowadzeniem do Tematu B. Obserwujcie i opiszcie albo sfilmujcie za pomocą telefonu komórkowego lub kamery: w jaki sposób pracujecie przy codziennych zadaniach praktycznych. Obejrzyjcie wideo i omówcie swój sposób funkcjonowania w relacji z dziećmi podczas wykonywania prac praktycznych. Zanotujcie i omówcie, w jaki sposób czasem za najważniejszą uznajecie pracę praktyczną, a czasem za najważniejsza jest dla was praca relacyjna w różnych sytuacjach w ciągu dnia.
 

“Nie ma żadnego wyboru pomiędzy zajmowaniem się dziećmi a wykonywaniem innych zadań. Na tej sesji nauczyłem się robić obie czynności jednocześnie. Jestem zrelaksowany i moje dziecko jest także zadowolone zabawy. W ten sposób mogę bawić się z nim i może się do mnie przytulić. Dzięki temu wie, że będę z nim, cokolwiek się stanie.” Wypowiedź pracownika


 
 
 

Pages: 1 2 3 4 5 6